zaterdag, januari 5

Moeder,het is goed zo....




Het verlies was er al voor het einde,
de rouw voordat het afscheid kwam,
Toen die onzekere verwarring
bezit van je gedachten nam.
Wij voelden mee met je stil verdriet.
Nu rouwen wij, maar treuren niet.


Geven en nemen,
het eerste was het belangrijkst: het geven.
Zo zul je in onze gedachten verder leven.
Mam, oma,oma 'bossen' bedankt voor alles
dat je voor ons deed!





........De donkere dagen voor Kerst bleven donker....
hier geen sfeerlicht , geen feestelijkheden,geen Nieuwjaars viering....
maar een volle week van ''slapen'' en waken, de klok rond aan het ziekbed van (schoon)moeder en oma in het verpleeghuis. Versterven staat omschreven als een langzame, milde manier van doodgaan......maar daar denken wij inmiddels héél anders over, het was zeer heftig om aan te zien en ik heb meerdere keren aangegeven dat het mensonwaardig is.
Volgens arts is het voor mensen rond haar sterfbed heftiger dan voor moeder zelf omdat het voor haar draaglijk was met morfine pomp.
Moeder heeft heel haar leven haast gehad en nou had ze tijd zat, in verpleeghuis hadden ze het ook nog niet eerder meegemaakt dat een bewoner in deze situatie van ziek zijn nog volle week leeft.
Normaal gesproken heb je verdriet wanneer je weet dat iemands einde nadert
maar wij hadden verdriet omdat moeder niet los kon laten om voorgoed haar ogen te sluiten.

Moeder heeft 29 december op 89 jarige leeftijd haar ogen voorgoed gesloten op haar moeders verjaardag.

En vandaag 5 januari op mijn verjaardag hebben wij samen met dierbare familie, vrienden en bekende afscheid van moeder,oma en overgroot oma genomen tijdens crematie plechtigheid.
Samen met ritueel begeleidster hebben wij er dagen aan gewerkt om moeder een ingetogen, maar warm en sfeervol afscheid te geven.

Je stapte uit het heden:

Je stapte langzaam uit het heden,
raakte de dingen kwijt,
vergat de dagen,
verstrikte in de nacht
en als wij je kwamen bezoeken
vergat je wie er was.

Je stapte uit het heden,
vertelde je verhaal steeds weer,
stelde dezelfde vragen,
haalde namen door elkaar,
wist niet meer wat je had geregeld,
belde nog maar weer een keer.

Je stapte langzaam naar het verleden,
wist onze namen niet meer
mompelde onverstaanbare woorden,
kende woede om verwarring
en met een glimlach zei je
dat je alles nog wist te noemen.

Je leefde langzaam in het verleden
waar je kind was
onbezorgd en blij
met veiligheid van ouders
een huis om thuis te zijn
waar je nog een leven had te gaan.

Je leefde in het verleden,
waar flarden mist
je gedachten versluierden
je het zicht ontnamen
wezenloos in het heden starend
waar de zon zijn stralen niet meer voor je scheen.


Je leefde in het verleden
had van toekomst geen weet
wist niet meer wat er gebeurde
en toen ook jouw lichaam verzwakte
zagen wij je wegglijden
bij ons vandaan
wij jouw kinderen
die in jouw verhalen
je ouders mochten zijn.

Je leefde in het verleden
was het heden allang kwijt.
Laat nu de dood je thuis brengen
je door het heden leiden
naar waar je alles weer zult weten
naar toekomst
naar eeuwige tijd.


Auteur: Theo Vertelman
Uit: De dood overleven


Jullie zullen nu begrijpen waarom het op mijn blog en in reacties stil was de afgelopen tijd, en ik denk dat het nog even stil zal blijven......

Voor jullie allemaal een gezond 2013 gewenst en lieve groeten!!!
Ger









Altijd leuk wanneer je na het lezen van mijn blogpost een reactie achterlaat
Powered By Blogger
Related Posts with Thumbnails

Auteursrechtelijk beschermd

Zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Hoorn Des Overvloeds is het pertinent niet toegestaan om foto's en /of teksten of onderdelen van mijn blog te gebruiken voor privé en /of zakelijke doeleinden in welke vorm of hoedanigheid dan ook.
Bij constatering van welk gebruik dan ook zal aangifte worden gedaan.
Tevens zal een procedure worden gestart om de kosten te verhalen die hierop van toepassing zijn uit hoofde van de auteurswet.