Het verlies was er al voor het einde,
de rouw voordat het afscheid kwam,
Toen die onzekere verwarring
bezit van je gedachten nam.
Wij voelden mee met je stil verdriet.
Nu rouwen wij, maar treuren niet.
Geven en nemen,
het eerste was het belangrijkst: het
geven.
Zo zul je in onze gedachten verder leven.
Mam, oma,oma 'bossen' bedankt voor alles
dat je voor ons deed!
........De donkere dagen voor Kerst bleven donker....
hier geen sfeerlicht , geen feestelijkheden,geen Nieuwjaars viering....
maar een volle week van ''slapen'' en waken, de klok rond aan het ziekbed van (schoon)moeder en oma in het verpleeghuis. Versterven staat omschreven als een
langzame, milde manier van doodgaan......maar daar
denken wij inmiddels héél anders over, het was zeer heftig om aan te zien en ik
heb meerdere keren aangegeven dat het mensonwaardig is.
Volgens arts is
het voor mensen rond haar sterfbed heftiger dan voor moeder zelf omdat het voor
haar draaglijk was met morfine pomp.
Moeder heeft heel
haar leven haast gehad en nou had ze tijd zat, in verpleeghuis hadden ze het ook
nog niet eerder meegemaakt dat een bewoner in deze situatie van ziek zijn nog
volle week leeft.
Normaal gesproken heb je verdriet wanneer je weet dat iemands einde nadert
maar wij hadden verdriet omdat moeder niet los kon laten om voorgoed haar ogen te sluiten.
Moeder heeft 29
december op 89 jarige leeftijd haar ogen voorgoed
gesloten op haar moeders verjaardag.
En vandaag 5 januari op mijn verjaardag hebben wij samen met dierbare familie, vrienden en bekende afscheid van moeder,oma en overgroot oma genomen tijdens crematie plechtigheid.
Samen met ritueel begeleidster hebben wij er dagen aan gewerkt om moeder een ingetogen, maar warm en sfeervol afscheid te geven.
Je stapte uit het heden:
Je stapte langzaam
uit het heden,
raakte de dingen
kwijt,
vergat de dagen,
verstrikte in de
nacht
en als wij je kwamen
bezoeken
vergat je wie er
was.
Je stapte uit het
heden,
vertelde je verhaal
steeds weer,
stelde dezelfde vragen,
haalde namen door
elkaar,
wist niet meer wat
je had geregeld,
belde nog maar weer
een keer.
Je stapte langzaam
naar het verleden,
wist onze namen niet
meer
mompelde
onverstaanbare woorden,
kende woede om
verwarring
en met een glimlach
zei je
dat je alles nog
wist te noemen.
Je leefde langzaam in het verleden
waar je kind was
onbezorgd en blij
met veiligheid van
ouders
een huis om thuis te
zijn
waar je nog een
leven had te gaan.
Je leefde in het
verleden,
waar flarden mist
je gedachten
versluierden
je het zicht
ontnamen
wezenloos in het
heden starend
waar de zon zijn
stralen niet meer voor je scheen.
Je leefde in het
verleden
had van toekomst
geen weet
wist niet meer wat
er gebeurde
en toen ook jouw
lichaam verzwakte
zagen wij je
wegglijden
bij ons vandaan
wij jouw kinderen
die in jouw verhalen
je ouders mochten
zijn.
Je leefde in het verleden
was het heden allang
kwijt.
Laat nu de dood je thuis brengen
je door het heden
leiden
naar waar je alles
weer zult weten
naar toekomst
naar eeuwige tijd.
Auteur: Theo Vertelman
Uit:
De dood overleven
Jullie zullen nu begrijpen waarom het op mijn blog en in reacties stil was de afgelopen tijd, en ik denk dat het nog even stil zal blijven......
Voor jullie allemaal een gezond 2013 gewenst en lieve groeten!!!
Ger